Założeniem Metody Dobrego Startu jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, kinestetycznych (czucie ruchu),i motorycznych oraz współdziałanie między tymi funkcjami.
MDS- to metoda wzrokowo- słuchowo- ruchowa, w której odgrywają rolę trzy elementy: słuchowy (piosenka), wzrokowy ( wzory graficzne, litery) i motoryczny (wykonywanie ruchów w czasie odtwarzania wzorów graficznych i liter, zharmonizowanych z rytmem piosenki, śpiewu).
Zajęcia prowadzone Metodą Dobrego Startu przebiegają według stałego schematu i są dostosowane do potrzeb dzieci, z którymi pracujemy.

Struktura zajęć jest następująca:
I. Zajęcia wprowadzające: ćwiczenia orientacyjno- porządkowe , nauka piosenki, zabawa “zagadki językowe”.
II. Zajęcia właściwe: ćwiczenia ruchowe, ćwiczenia ruchowo- słuchowe, ćwiczenia ruchowo- słuchowo- wzrokowe.
III. Zajęcia końcowe.

Program edukacji matematycznej obejmuje 12 kręgów tematycznych. Przedstawione kręgi tematyczne należy realizować w podanej kolejności. Uwzględnia ona stopniowanie trudności i prawidłowości rozwoju dziecka.
1. Orientacja przestrzenna, czyli kształtowanie umiejętności, które pozwalają dziecku dobrze orientować się w przestrzeni i swobodnie rozmawiać o tym, co się wokół niego znajduje.
2. Rytmy – sposób rozwijania umiejętności skupienia uwagi na prawidłowościach i korzystania z nich w różnych sytuacjach.
3. Kształtowanie umiejętności liczenia ( od liczenia konkretnych przedmiotów, przez liczenie na palcach aż do rachowania w pamięci).
4. Wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania, przygotowanie dziecka do zrozumienia pojęcia liczby naturalnej.
5. Rozwijanie umiejętności mierzenia długości w zakresie dostępnym sześciolatkom.
6. Klasyfikacja, czyli wspomaganie rozwoju czynności umysłowych potrzebnych dzieciom do tworzenia pojęć.
7. Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych jest dalszym doskonaleniem umiejętności rachunkowych.
8. Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia9. Mierzenie płynów
10. Intuicje geometryczne, czyli kształtowanie pojęć geometrycznych w umysłach sześciolatków.
11. Konstruowanie gier przez dzieci hartuje odporność emocjonalną rozwija zdolności do wysiłku intelektualnego.
12.Zapisywanie czynności matematycznych zgodnie z możliwościami sześciolatków stanowi bezpośrednie przygotowanie dzieci do tego, co będą robiły na lekcjach matematyki w szkole.

Wprowadzanie w świat pisma w oparciu o metodę I. Majchrzak możemy rozpocząć z dziećmi w każdym wieku przedszkolnym. Sprawdza się ona zarówno u trzy, jak i sześciolatków. W każdej grupie wiekowej realizowane są inne zadania z uwzględnieniem zasady stopniowania trudności oraz poziomu indywidualnego rozwoju dziecka. Nauka czytania wg koncepcji I. Majchrzak rozpoczyna się od globalnego czytania własnego imienia. Każde dziecko otrzymuje swoje własne słowo ( wizytówkę z napisanym imieniem dziecka). Za pomocą wprowadzonego słowa-klucza (imię dziecka) każde dziecko może w najłatwiejszy i najbardziej naturalny dla siebie sposób odkryć alfabetyczną strukturę pisma. Dziecko odkrywa, że napisany wyraz jest nośnikiem tego samego znaczenia, co słowo mówione i że kompozycja liter w wyrazie zależy od brzmienia tego słowa.

Etapy do osiągnięcia umiejętności czytania :
•akt inicjacji poprzez wprowadzenie wizytówki z imieniem dziecka
•ścianę pełną liter, na którą składają się dwa zbiory znaków: imiona i litery;
•prezentację alfabetu wszystkich liter (dużych i małych), każda litera musi być opisana ze względu na jej kształt, jak i na brzmienie;
•targ liter obejmujący w pierwszej fazie układanie nowych wyrazów z liter swojego imienia, a następnie wyrazów z innych liter zdobytych drogą wymiany z innymi dziećmi;
•grę w sylaby Masz słowo, czy nie masz słowa?, która polega na składaniu słów z sylab, w karty sylabowe można już wpisywać jednosylabowe słowa – rzeczowniki (np. kot, las, nos), wytworzy to u dziecka gotowość na spotkanie ze słowem, czyli ze znaczeniem;
•nazywanie świata polegające na przyporządkowywaniu odpowiedniej nazwy (kartki z nazwami przedmiotów) do wszystkiego, co znajduje się wokół nas, a następnie do obrazków (układanki słowno-obrazkowe).

    Pedagogika Zabawy wybiera z repertuaru zabaw tradycyjnych czy terapeutycznych tylko te, które spełniają określone zasady, a zwłaszcza:
– zapewniają dobrowolność uczestnictwa,
– uwzględniają wszystkie poziomy komunikowania (rzeczowy i emocjonalny),
– rozwijają pozytywne przeżycie jako wartość i unikają rywalizacji,
– posługują się różnymi środkami wyrazu.

Rodzaje zabaw w pedagogice zabawy:
Zabawy ułatwiające wejście w grupę, poznanie nowego otoczenia, poznanie imion i powierzchownych cech osób , z którymi rozpoczynamy naukę.
Zabawy rozluźniające, odprężające, wykorzystujące ruch, taniec, gest, likwidujące napięcie mięśni i napięcie psychiczne.
Zabawy ułatwiające wprowadzenie tematu, pozwalające poznać odczucie, potrzeby i oczekiwania poszczególnych osób w grupie.
Metody określane jako gry dydaktyczne, a polegające na przedstawieniu danych treści w fermie zagadkowego problemu i poszukiwania rozwiązań według proponowanych reguł.
Metody wymiany myśli, gry dyskusyjne, analizowanie danego problemu z różnych stron, z włączeniem dotychczasowego doświadczenia i dotychczasowej wiedzy uczestników.
Metody ułatwiające przekaz informacji zwrotnej, sygnalizujące indywidualne reakcje i odczucia poszczególnych uczestników.
Drama – polegająca na wykorzystaniu gry z podziałem na role jako wstęp do omówienia problemu.
Zabawy umożliwiające samoocenę, poznanie własnej hierarchii wartości, własnych spontanicznych zachowań.
Zabawy integrujące dużą grupę, umożliwiające wszystkim wspólną aktywną zabawę, bez podziału na bawiących się i obserwatorów, bez ośmieszającej rywalizacji, przypadkowych wygranych i kilku zwycięzców.

Metoda prof.J.Cieszyńskiej jest metodą sylabową, opartą na badaniach neuropsychologicznych, doświadczeniach terapeutycznych i logopedycznych. Jest sposobem nabywania umiejętności czytania ze zrozumieniem. Wykorzystuje wiedzę o sekwencyjnych zdolnościach lewej półkuli mózgowej przy równoczesnym korzystaniu z symultanicznych sposobów przetwarzania bodźców językowych półkuli prawej. Podstawy metody opierają się m.in. na badaniach neurofizjologicznych potwierdzających, że sylaba, a nie głoska, jest najmniejszą jednostką percepcyjną, na wiedzy na temat funkcji prawo- lewopółkulowych mózgu oraz kształtowania się struktur przesyłających informacje między nimi (spoidło wielkie), powtórzeniu sekwencji r-ju mowy dziecka (od samogłosek, wyrażeń dźwiękonaśladowczych, sylab do wyrazów), naśladowaniu trzech etapów nabywania systemu językowego: powtarzania, rozumienia, nazywania (samodzielnego czytania).

Kolejność faz i wprowadzanie poszczególnych głosek oraz stopniowanie trudności zadań są dokładnie określone:
ETAP I – od samogłosek prymarnych do sylaby otwartej,
ETAP II – od sylaby otwartej do pierwszych wyrazów,
ETAP III – czytanie sylab zamkniętych,
ETAP IV – czytanie nowych sylab otwartych i zamkniętych,
ETAP V – samodzielne czytanie tekstów.

W pracy ta metodą należy pamiętać o ciągłym przeplataniu zadań nauki czytania ćwiczeniami ogólnorozwojowymi, zwłaszcza ćwiczeniami pamięci sekwencyjnej i symultanicznej, ćwiczeniami analizy i syntezy wzrokowej oraz ćwiczeniami układania szeregów i sekwencji tematycznych i atematycznych. Ćwiczenia ogólnorozwojowe wspomagają naukę czytania.

IAS Johansena jest metodą doskonale korelującą z innymi działaniami terapeutycznymi i profilaktycznymi (terapia integracji sensorycznej, terapia logopedyczna) , mającymi na celu przeciwdziałać problemom szkolnym dzieci.
Szacuje się, że co najmniej u połowy dzieci z rozpoznanymi trudnościami w uczeniu się, dysleksją, zespołem zaburzeń uwa…gi i zachowania występują zaburzenia przetwarzania słuchowego. W wielu przypadkach w tej grupie dzieci to właśnie trudności słuchowe są przyczyną opóźnień w nauce, trudności w czytaniu i pisaniu czy zaburzeń zachowania.
Diagnoza w Indywidualnej Stymulacji Słuchu Johansena opiera się na badaniu audiometrii tonalnej oraz testach mowy utrudnionej w tym teście dychotycznym – istotnych dla procesu uczenia się aspektów prawidłowego przetwarzania bodźców słuchowych oraz dodatkowych badaniach określających preferencję przetwarzania półkulowego mózgu.
Program terapeutyczny w formie indywidualnie filtrowanej muzyki instrumentalnej nagrywany jest na płyty CD. Pacjent otrzymuje indywidualnie dostosowaną do jego problemów płytę i słucha jej codziennie przez 10 minut przez słuchawki w domu. Postępy terapii kontrolowane są co 4 do 8 tygodni (zależnie od wieku), za każdym razem pacjent otrzymuje nową specjalnie dla niego przygotowaną płytę CD z programem terapeutycznym. Program stymulacji trwa 6-18 miesięcy. Czas trwania terapii uzależniony jest od postępów pacjenta.

   Metoda Integracji Sensorycznej (SI) to oparta na neurofizjologicznych podstawach klinicznej obserwacji i standaryzowanych testach psychologicznych nowoczesna i bardzo skuteczna forma diagnozy i terapii dzieci. Wykorzystywana jest przede wszystkim w pracy z dziećmi:

• z problemami w uczeniu się (trudności z pisaniem, czytaniem, ortografią)
• wykazującymi opóźnienia w rozwoju mowy,
• wykazującymi opóźnienia w rozwoju ruchowym,
• będącymi dziećmi z grupy ryzyka – powikłana ciąża, obciążenia okołoporodowe, cesarskie cięcie, wcześniactwo, niedotlenienie, pobyt w inkubatorze, czynniki dziedziczne – jako działanie profilaktyczne, które zmniejsza lub eliminuje ryzyko wystąpienia deficytów integracji sensorycznej,
• z nadpobudliwością psychoruchową (ADHD),
• z zaburzeniami koncentracji uwagi (ADD)
  

       Integracja sensoryczna jest procesem, dzięki któremu mózg otrzymując informację ze wszystkich systemów zmysłowych (wzrok, słuch, dotyk, propriocepcja-czucie głębokie, zmysł przedsionkowy węch, smak) dokonuje ich segregacji, rozpoznania, interpretacji i połączenia z wcześniejszymi doświadczeniami.

Terapia integracji sensorycznej określana jest mianem „naukowej zabawy”. Podczas sesji dziecko huśta się w hamaku, toczy w beczce, jeździ na deskorolce czy balansuje na kołysce. Przez zabawę przyjemną i interesującą dla dziecka dokonuje się integracja bodźców zmysłowych oraz doświadczeń płynących do ośrodkowego układu nerwowego, co pozwala na lepszą organizację działań. Terapia ta jest usprawnianiem pracy systemów sensorycznych i procesów układu nerwowego, które są bazą do rozwoju konkretnych umiejętności.
W toku pracy tą metodą terapeuta stymuluje zmysły dziecka oraz usprawnia takie zakresy, jak np.: motoryka mała, motoryka duża, koordynacja wzrokowo-ruchowa. Zadaniem terapeuty jest, przy zastosowaniu odpowiednich technik, eliminowanie, wyhamowywanie lub ograniczenie niepożądanych bodźców obecnych przy nadwrażliwościach sensorycznych lub dostarczanie silnych bodźców, co jest konieczne przy podwrażliwościach systemów sensorycznych.

Integracja sensoryczna nie jest substytutem rzeczywistej edukacji, może natomiast poprawić uczenie się i sprawić, że będzie ono łatwiejsze.

Terapia integracji sensorycznej może być prowadzona wyłącznie przez certyfikowanego terapeutę, a jej podstawą jej diagnoza.

Metoda storyline łączy w sobie kilka elementów, które występują w innych metodach dydaktycznych: fabułę, odgrywanie ról, narrację, gry dydaktyczne, myślenie, dyskusję grupową, myślenie twórcze oraz problemowe, wizualizację i wiele innych.

Metodę storyline można wykorzystywać do realizacji rozmaitych zadań z zakresu wszystkich sfer rozwoju dziecka, jako metoda aktywizująca doskonale nadaje się do zaznajamiania dzieci z wartościami.

W metodzie storyline dziecko jest aktywnym badaczem świata i konstruktorem wiedzy. Nauczyciel w tym ujęciu postrzegany jest jako osoba, która pomaga w uczeniu się poprzez wyzwalanie ciekawości u wychowanków, aranżowanie inspirujących sytuacji edukacyjnych, jako osoba pomagająca uporządkować nabytą wiedzę.